Neuro-Glia Balancing
Neuro-Glia Balancing, de osteopatische invulling van het bio-psycho-sociaal model
wat is osteopathie
Osteopathie is een manuele geneeswijze, eind negentiende eeuw, ontwikkeld door de Amerikaan Andrew Taylor Still.
Een kernaspect van osteopathie is dat voor een goed en gezond functionerend lichaam alle lichaamsweefsels hun normale beweeglijkheid moeten hebben. Verliest een structuur zijn beweeglijkheid dan stoort het daarmee zijn eigen doorbloeding of de doorbloeding van een ander orgaan. Ook verandert de informatie en soms functie van de zenuwen in dat gebied. Het weefsel wordt zwakker en is vatbaarder voor ziekte.
De therapeutische oplossing die osteopathie biedt is het herstellen van de beweeglijkheid van die lichaamsweefsels. Hierdoor hersteld dat weefsel en daarmee de eventuele storende invloed van dat weefsel op de rest van het lichaam of de totale gezondheid.
De basis van osteopathie
De basis van de osteopathie is de anatomie (de bouw van het lichaam). In de tijd van Andrew Taylor Still was de anatomie de enige concrete medische wetenschap. Later ontstonden de inzichten op het gebied van de fysiologie (de chemische processen in het lichaam), de neurologie (werking van de zenuwen en hersenen) en de embryologie (de ontwikkeling van het ongeboren kind). Deze vakgebieden binnen de medische wetenschap vormen daarom ook een belangrijke basis in de osteopatische klinische benadering. Alhoewel ook de arts gebruik maakt van deze medische basiswetenschappen zijn er specifieke verschillen tussen de osteopaat en de arts.
Medisch versus osteopatisch
Alhoewel beide op dezelfde wetenschappen steunen zijn er scherpe verschillen tussen het klinisch redeneren van een arts en een osteopaat. Een arts gaat altijd op zoek naar een pathologische afwijking. Een pathologische afwijking is een aantoonbare (middels scan, foto, echo, bloedbeeld) afwijking van een orgaan. Laten we dit voor het gemak even "ziekte" noemen. Een osteopaat beoordeeld hoe het lichaam functioneert, vanuit het geheel en vanuit delen van het lichaam en gaat op zoek naar datgene dat anders functioneert tenopzichte van de normaal. Een osteopaat gaat op zoek naar "dysfunctie". De arts heeft na het stellen van een diagnose de mogelijkheden om medicijnen voor te schrijven of een operatie uit te voeren. Een osteopaat doet dat niet. Een osteopaat zoekt met zijn handen weefsel dat niet goed beweegt en maakt dat ook weer met zijn handen beweeglijk middels een groot scala aan manuele technieken.
Osteopathie en gezond functioneren
Al 160 jaar effectief
Osteopathie bestaat al zo'n 160 jaar. Veel langer dan de medische specialismen die we heden ten dagen kennen. Het medisch beroep, waar de hoogstaande medische wetenschap van vandaag uit is ontstaan, was toentertijd niet zo hoogstaand. Veel ziektes konden niet worden genezen en vaak waren medicijnen zoals kwik en sulfur (zwavel) net zo schadelijk of schadelijker voor de patiënt als de ziekte zelf.
Zelfherstellend vermogen
Andrew Taylor Still was overtuigd dat een perfect lichaam instaat is om zichzelf perfect gezond te houden. Hij begon patiënten te onderzoeken (hij was toen nog gewoon arts) en zich af te vragen in welke opzichten deze patiënten afweken van de perfectie. Om een beeld te krijgen van hoe die perfectie er precies uitzag studeerde hij anatomie en vergeleek hij de anatomie van zieke mensen met die van gezonde mensen. Een levenlang aan inzichten leidde aan het einde van de negentiende eeuw tot de geboorte van het concept osteopathie.
Voor alle gezondheidsproblemen
Andrew Taylor Still zag in de osteopathie, of liever gezegd, in het teruggeven van het zelfherstellend vermogen aan het lichaam, dé oplossing voor de gezondheidsproblemen van die tijd. Zowel lichamelijk als geestelijk. Hij had uit eigen ervaring ondervonden dat hij met osteopathie in staat was om niet alleen lichamelijke klachten effectief te behandelen maar ook mentale problematiek. Samen met Arthur Hildreth richtte hij het Still-Hildreth Sanatorium op met specifiek het doel mensen met mentale problematiek, osteopatisch te behandelen.
Het cranio-sacralesysteem
Eind negentiende, begin twintigste eeuw, ontdekte de osteopaat William Garner Sutherland dat de osteopathische principes van Still ook toepasbaar waren op de schedel en voegde het concept van het cranio-sacraalsysteem toe aan het osteopatisch arsenaal. Sindsdien gebruiken osteopaten wereldwijd het totaal concept van de osteopathie om patiënten met uiteenlopende klachten beter te maken. Klachten die vaak door ander medisch of paramedisch ingrijpen niet of onvoldoende op te lossen zijn.
De verklaring van het osteopatisch concept
De tijd verstrijkt
In de honderdzestig jaar dat osteopathie bestaat is er veel veranderd. Vooral op het gebied van de medische wetenschap zijn er enorme sprongen gemaakt en is vooral de onderbouwing van het medisch handelen enorm verbeterd. De medische wetenschap zorgt voor een manier om te "bewijzen" of een therapie daadwerkelijk werkt maar met nieuwe technieken is men ook steeds beter in staat om te begrijpen waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Voor osteopathie levert dit echter een uitdaging op. Enerzijds liften wij mee op het fundamenteel onderzoek (waarom de dingen zijn zoals ze zijn) maar anderzijds is de roep om het vak op dezelfde manier te verklaren als dat van de arts ook sterker.
Vijf modellen
Om die reden is er een aantal jaar gelden besloten om het verhaal over de basis en de verklaring van de osteopathie te vertellen aan de hand van vijf modellen.
- Het biomechanisch model
- Het neurologisch model
- Het respiratoir/circulair model
- Het bio-psychosociaal model
- Het bio-energetisch model
Dit houdt ook in dat niet alle modellen geheel "gevuld" zijn. Zo is met name het bio-psychosociaal model vooral "gevuld" met inzichten uit de psychologie. Maar psychologie is geen osteopathie en zo geeft het bio-psychosociaal model weinig concrete handvatten voor de osteopaat om concreet op osteopatische wijze problemen op dit vlak aan te pakken. Toch is die er wel.
Een levenlang leren
Osteopathie is een prachtig vak en een onuitputtelijke bron van studie, inzicht en wonderlijke resultaten voor de patiënten die mijn praktijk voor osteopathie in Haarlem bezoeken. Op het moment dat ik deze blog schrijf ben ik 22 jaar osteopaat en mag ik dus wel stellen dat ik enige ervaring heb in het vak.
Fascinatie voor de geest
In die 22 jaar, maar eigenlijk daarvoor al, tijdens mijn carrière als fysiotherapeut heb ik altijd een fascinatie gehad voor het mentaal functioneren van de mens. De invloed van de geest op de rest van het lichaam en de mogelijke rol die dit kan spelen op de gezondheid is voor mij een studie dat uiteindelijk mijn levenswerk zal worden.
Handvat op de geest
Als Sutherland ontdekte dat de principes van de osteopathie onverkort van toepassing zijn op het weefsel van de schedel moet dat logischerwijs ook gelden voor het weefsel in de schedel.
Het eerste antwoord op dat vlak kreeg ik middels een nascholingscursus "endo-craniale spasmen". Echter een concrete ervaring met een patiënt, zo'n tien jaar geleden, zette mij op het pad van de techniek die ik nu uiteindelijk gebruik en Neuro-Glia Balancing ben gaan noemen.
Patiënt zero
Die eerste patiënt was een dame met chronische buikpijn. Ik had mevrouw als drie keer gezien en ondanks de ogenschijnlijke duidelijke dysfuncties in het abdomen en de wervelkolom was het resultaat van de behandeling op zijn zachtst gezegt onder de maat.
Uit wanhoop trachtte ik vervolgens om, met de mij tot dat moment bekende craniale technieken, het centraal zenuwstelsel en het vegetatieve zenuwstelsel tot rust te brengen toen ik opeens de ingeving kreeg om functie te vragen aan het weefsel waar ik op dat moment op werkte. De tactiele ervaring die ik toen had heeft mij niet meer los gelaten en sindsdien tracht ik een verklaring te vinden voor het fenomeen dat ik waarnam. De patiënt overigens was vanaf dat moment van haar buikpijn af en deze is nooit meer terug gekomen (geëvalueerd na 6 maanden en 1 jaar).
De zoektocht begon
Een concrete verklaring voor wat ik voelde had ik (nog) niet. Ik had slechts het vertrouwen in datgene wat ik met mijn handen had waargenomen. In de jaren die volgde heb ik het fenomeen op patiënten toegepast, telkens wanneer ik een psycho-somatische component vermoedde. Vooral wanneer de "normale" benadering niet tot een verwacht resultaat leidde, leidde de techniek op de schedel tot een wezenlijk, structurele verbetering van het klachtenpatroon.
Verfijning en ontwikkeling
Steeds meer raakte ik bedreven in het hanteren van de weefselreactie en de voorwaarden waaraan de interventie moet voldoen om succesvol te zijn. Nu is deze benadering verworden tot een volwaardige techniek en helpt ik al zo'n 10 jaar mensen af van klachten met een psychosomatische component of mensen die lijden aan de gevolgen van mentale traumata. Niet met psychologische begeleiding maar met pure osteopathie.
Effectief en comfortabel
De techniek is effectief en comfortabel. Grote voordelen zijn dat ik niet de aard van het mentale probleem hoef te weten. De techniek is voor mij als therapeut inhoudsloos. De informatie rond het mentale probleem hoeft de patiënt niet met mij te delen en dat is prettig vanuit privacy overwegingen. Daarnaast hoeft de patiënt pijnlijke episodes niet te herbeleven. Ook omzeilt de techniek de noodzaak van de analyse door de ratio.
Nu dan eindelijk een naam
In de tijd dat ik deze techniek heb ontwikkeld heeft het vele namen gehad. De eerste was Endo-Cranial-reactions. Omdat het zaadje voor dit inzicht gepland is door het concept van de endo-craniale spasmen.
Nu, omdat ik denk dat ik nu weet wat het achterliggend mechanisme is noem ik de techniek Neuro-Glia Balancing.
Neuro Glia interactie
neuro-glia interactie is het fenomeen dat men, wetenschappelijk, vrij recent heeft ontdekt. Aan de universiteit van Rochester
Klassiek neurologisch gaat men er vanuit dat de zenuwfunctie een puur electrisch fenomeen is van de hersencellen (neuronen) maar men heeft ontdekt dat, en op welke manier, het omliggend bindweefsel in de hersenen invloed hebben op de functie van de neuronen. Deze invloed is waarschijnlijk ook van belang in psychologisch functioneren.
Omdat gliacellen bindweefsel is en bindweefsel veranderd van stuctuur als de functie veranderd is de neuro-glia interactie een perfect model voor de verklaring van de techniek.
Belangrijker blijft natuurlijk de effectiviteit en de waarde die dat heeft voor de patiënt maar de neuro-glia interactie en de Neuro-Glia Balancing met als praktische uitvloeisel biedt voor de osteopathie een prachtige, puur osteopatische, invulling van het bio-psycho-sociaal model.
Axel Staps, D.O.-mro, osteopaat
Reacties
Een reactie posten