Osteopathie en "de oorzaak van de klacht"
De "oorzaak van de klacht" door de ogen van de osteopaat.
Wij osteopaten zeggen dat we altijd op zoek gaan naar de oorzaak van de klachten en lijken soms te suggereren dat andere therapieën dat niet doen. Collega Michaël van den Berg (niet de minste) liet zich daar kritisch over uit op Linked-in. Hij heeft een punt in de stelling dat de eigenlijke "oorzaak" van klachten feitelijk van buiten het lichaam komen. De eigenlijke oorzaak van klachten is bijvoorbeeld een val of ander fysiek trauma, een infectie, onhandige leefstijl of (geen onbelangrijke) stress. Het lichaam reageert op die verstoring van buitenaf en kan dat:
- zonder dat u er iets van merkt en na het verdwijnen van die invloed weer terugkeren naar de staat waarin het daarvoor verkeerde.
- zonder dat u er iets van merkt maar ten koste van een verandering van het weefsel of processen elders in het lichaam
- gepaard gaan met klachten, die verdwijnen of langer blijven bestaan en vaak ten koste van een verandering van het weefsel of een (min of meer) permanente verstoring in (neuro-fysiologische) processen in het lichaam.
Een kwestie van referentiekader
Eigenlijk is het hele denkkader van "één oorzaak" niet conform de realiteit.
Als we even teruggaan naar het prille begin van de osteopathie leert onze grondlegger A.T. Still ons dat het lichaam een als eenheid functionerend geheel is. Hij sprak over "man is triune" (de mens is een drie-eenheid) van Matter, Motion (of "spirit") en Mind, (philosophy of osteopathy) maar we spreken hier over een boek uit eind 19e eeuw.
Maar het principe is nog steeds geldend. De mens is namelijk sinds die tijd niet wezenlijk veranderd.
Maar wat houdt die drie-eenheid nou eigenlijk in. Simpelweg dat elke verandering in het lichaam gepaard moet gaan met exact bijpassende veranderingen in het hele systeem. Weefsel kan niet veranderen als niet ook de functie van het zenuwstelsel veranderd en ook niet als de doorbloeding niet veranderd en dus niet zonder dat er iets veranderd in de controlesystemen die dat onder hun hoede hebben. Het probleem "holistisch" (nog zo'n woord) bezien, zeg maar.
Als elke "oorzaak" dus een anatomo-neuro-fysiologisch probleem is hangt de impact van de invloed van buitenaf (laten we het voor het gemak even trauma noemen) af van de staat van deze anatomo-neuro-fysiologisch systeem.
Stel dat weefsel al wat slechter doorbloed wordt dan kunt u zich voorstellen dat een stoot tegen de hoek van de tafel, voor dat weefsel, een ernstiger gevolg heeft dan dat diezelfde stoot heeft voor jong, supergoed onderhouden weefsel.
Is nou de stoot aan de hoek van de tafel de oorzaak? Het stukje weefsel dat de klap heeft moeten opvangen? Of de al bestaande disbalans in het vegetatieve zenuwstelsel? Zegt u het maar.
Voor een osteopaat maakt het niet veel uit want de oorzaak van de situatie zoals die is als de patiënt de behandelkamer binnen komt, is voor iedereen anders (op de hoek van de tafel na dan). Een osteopaat heeft tools om binnen al alle betrokken systemen veranderingen aan te brengen die het lichaam helpen "normaal" te functioneren. Dan betekend met een goed werkend herstelvermogen dat er zorg voor draagt dat het lichaam "gezond" blijft en dat wil weer zeggen, in staat om op een kwalitatief goede manier op negatieve invloeden van buitenaf te reageren.
Vergelijken is onnodig.
Terecht valt Michaël van den Berg over de vermeende vergelijking met andere therapieën. Ik denk alleen dat dat, helaas, in deze tijd bijna niet meer te vermijden is. Vergelijken is profileren, een vorm van marketing, niet meer of minder. Persoonlijk vind ik dat we binnen de gezondheidszorg verre moeten blijven van dat soort praktijken maar ik sta daar vrij alleen in volgens mij.
De ideale situatie zou zijn dat elke patiënt met zijn klacht gelijk bij de best passende therapie terecht komt. Ik zeg in de praktijk ook vaak "als een fysiotherapeut uw klacht kan oplossen, heeft u mij niet nodig".
Maar dan kom je bij dilemma twee uit: wat is een probleem "oplossen". Het symptoom verminderen of weghalen? Dan doet een pilletje meestal zijn werk. Moeten de klachten permanent verdwijnen of vinden we het acceptabel dat de klachten na enige tijd weer terug komen?
Elke therapie streeft naar het oplossen van de oorzaak van de klacht en gebruikt daarbij het referentiekader dat hem/haar/hen is aangereikt in opleiding en nascholing. Elke therapie heeft daardoor zijn beperkingen. De patiënt zou enorm gebaat zijn bij een hoger bewustzijn van de therapeut van zijn/haar/hen beperkingen en vooral een kritische houding ten aanzien van het realiseren van de prognose van het herstel.
Als het herstel niet optreedt binnen de (van te voren ingeschat) tijdsbestek moet de therapeut kritisch beoordelen of hij/zij/hen werkt aan de eigenlijke oorzaak van de klachten en bij de conclusie dat dat niet zo is door- of terug verwijzen.
Als alle therapeuten de klachten behandelen met de grondoorzaken die binnen hun domein vallen, krijgt de patiënt de meest effectieve en efficiënte oplossing van zijn probleem.
Osteopathie heeft, door zijn brede blik, de mogelijkheid om effectief en efficiënt lastige, chronische of klachten zonder duidelijke medische oorzaak op te lossen. Maar ook het domein van de osteopathie heeft z'n grenzen.
Samen de taart compleet
Wederom in de ideale wereld zou er in het zorg-werkveld beter samengewerkt worden. Zelf werk ik regelmatig samen met bekkenfysio's, acupuncturisten, mesologen of andere disciplines. Het geheel is vaak meer dan de som der delen. Iedereen heeft een puntje van de taart onder zijn hoede en samen maken we de taart compleet.
En het is belangrijk dat we er met z'n allen zijn want het gaat niet zo best met de gezondheid van de mensheid.
Laatst hoorde ik een arts, notabene in een praatje over "positieve gezondheid" dat we misschien het beeld over wat "gezond" is moesten bijstellen. Dat we het misschien maar normaal moeten vinden dat we pijn hebben en dat we vooral moeten leren hier anders, positief, mee om te gaan.
Ik deel die visie niet. Niet alleen omdat ik tot in mijn vezels overtuigt ben van het vermogen van het lichaam om zichzelf te genezen, mits het de kans maar krijgt maar vooral omdat we in mijn optiek wel eens kritisch mogen gaan nadenken over wat en hoe onze omstandigheden negatief van invloed zijn op onze gezondheid en wat daar aan veranderd moet worden.
Want als we vanuit de maatschappij, het milieu, werk of intermenselijke interactie blijven gebombardeerd worden door ziekmakende trauma's kan je als therapeut de oorzaak proberen te zoeken tot je een ons weegt maar worden we daar niet gezond van.
Axel Staps D.O.mro, Osteopaat.
Movere Osteopathie Haarlem
Osteopathie,Kinderosteopathie, osteopathie bij vrouwen, psycho-somatische osteopathie.
Ramplaan 36, 2015 GX Haarlem
023-5277096
info@osteopathie-movere.com
Vond u dit blogje interessant? lees dan ook deze eens:
Reacties
Een reactie posten